Gel Gelelim Ruhlar Dünyasında Yaşamıyoruz

Ne derler buna bilmiyorum, galiba maddeyle aranda bağlar kurmak oluyo.Ben 5 yıllık telefonum ve 256 mblık mp3ümle aramda bi sevgi bağı oluşturdum.Hade len, paraya kıymıyosun diyen saplar çıkabilir, diyin ulan, seviyorum ben o camı olmayan telefonu.Bu telefon çalındı geri geldi, ne biliyim tüm lise hayatım bunla geçti, binlerce resim video çektim -hakkaten ne güldüm ben onlara ya-.Ulan, ben bu telefon sayesinde yaşadım en mutlu anlarımı, vay anasını var ya ne mesajlar attım ben ondan, unutamam ekranına gelen 1 msj alındı yazısını.Kapağının, camının olmamasının, tuşunun bozulmasının bile hikayesi var.
Mp3 player değişmeli aslında, müzik çok garip hüzünlü bi anında dinlersen bi melodiyi hep o hüznü anlatıyor sana o şarkı.Mesela ‘Erdal Eren’le ilgili bi şarkı var, cunta munta darbeyle ilgili şeyler geçiyor, o şarkıyı ilk dinlediğimde kafamı boşaltmaya çalışıodum çok üzgündüm, artık ne zaman dinlesem böle arabesk bi şarkıya dönüşüyo o sözler o müzik.Aslında saroş olup denize düştüm o mp3lede bozulmadı falan.Ulan nostalji fışkırıyor her yandan.Ben bunları var ya ‘Ouz Müzesi’ yapıp oraya koycam, evet çok iyi fikir, belki tarihe geçmeyi başarırsam hayalimdeki gibi, gelip ziyaret edip bakarsınız...